Zorgeloos mijn neus achterna,
vertrouwend in niets
Moeiteloos spelender-wijs
zou je het zwaar kunnen noemen;
een hele reis.
Zorgeloos realisme echter buigt mijn hoofd
gracieus naar mijn hart:
een devotioneel toewenden naar mijn aard.
Lichtend beweeg ik mij door de stad
stromend door een grondtoon van liefde, gemak en plezier
mezelf herkennend in en als alles.
Das pas buitenspelen.

 

© Dorothea van der Sar, november 2022