Schrijfsels

Stoppen met leven is kiezen voor verlichting

Stoppen met leven is kiezen voor verlichting
Tijdens een retraite werd ons gezegd: “Jullie moeten gewoon stoppen met leven.”
Onmiddellijk was ik totaal aan, compleet gelukkig en totaal los en zorgeloos.
Waarom is dit zo’n heerlijke uitnodiging?

Om te beginnen is stoppen al een uitnodiging om stil te staan. Stil te vallen en niet automatisch door te gaan met van a naar beter te bewegen. De ruimte, die tijdelijk vernauwd was door het voortbewegen van a naar beter, wordt weer zichtbaar.
We denken ons zelf als een ‘ik’ op een tijdslijn.
Wie of wat beweegt er dan op deze tijdslijn?
Als ik dit onderzoek dan tref ik niemand aan. We denken ons als een ik en plegen deze inspanning elk moment opnieuw, waarbij het concept tijd gebruikt wordt als het cement om dit ik-construct telkens weer op te bouwen. Dit onderhoud is nodig want het is immers niet bestaand.

‘Stoppen met leven’ klinkt nogal rigoureus, het klinkt als doodgaan, dat is nogal niet wat. Waarom maakt het me dan zo blij?
Stoppen met leven is een uitnodiging om mijn ik-construct direct te doorzien als een inspanning mijnerzijds. Een bedenken van een ik-construct om mij vervolgens daarmee te identificeren. Een prachtige mogelijkheid van ons mens-zijn die behulpzaam is om te overleven en op te groeien maar over het algemeen niet herkend als al een uitdrukking van gewaarzijn zelf.Als ik mij realiseer dat ik gewaarzijn ben, kan ik deze poging direct herkennen als een uitdrukking van gewaarzijn zelf. En vervolgens als verwarring. Verwarring omdat ik mij identificeer met en daarmee vernauw tot mijn uitdrukking en niet met gewaarzijn zelf.

De uitnodiging om te ‘stoppen met leven’ doet dus een onmiddellijk appel om het kennende licht van gewaarzijn zelf weer toe te staan. Het licht dat verduisterd werd door de verwarring om bezig te zijn met een ik-construct.
Het licht van zich zelfkennend gewaarzijn is een ongesplitste helderheid die alles in het licht zet, alle ruimte-innemende en schaduwvormende verwarringen herkent als schijnbare verschijningen die niet werkelijk bestaan. Herkent als een uitdrukking van gewaarzijn zelf laat mijn vermeende ‘ik” geen spoor achter.
Uitdrukkingen van gewaarzijn verschijnen, verwijlen en verdwijnen namelijk tegelijkertijd. Er is om precies te zijn geen proces. Verschijnen, verwijlen en verdwijnen is inherent aan verschijningen in onze geest.
Door onze hechtbeweging, het identificeren met en het projecteren denken wij dat het waar is en nemen we onszelf en onze projecten heel serieus.

De verlichte blik is onverbiddelijk naar alle verschijningen: ze zijn schijnbaar, illusoire verschijningen. Niets laat een spoor na, er is geen schaduw. Zichzelf kennend gewaarzijn is en herkend alle verschijningen als zichzelf.
En hier is het alleen nog maar feest. Waar je vreemd genoeg ziet dat alles leeg is, verschijnt spontaan alles. Het heeft ons als ik totaal niet nodig. Geen probleem als er wel een ‘ik’ verschijnt, zolang ik dit herken als een verschijning van gewaarzijn zelf. Een speler op het doek van gewaarzijn zelf, het spel van verlichting.
Stoppen met leven is dus een uitnodiging om te starten bij al verlicht, jezelf te herkennen als gewaarzijn zelf en te zien dat er niets anders te projecteren valt als gewaarzijn zelf.
Elke overlevingsdrive vervalt dan ook onmiddellijk en ik herken mijzelf als yogini grinnikend val ik er dan mee samen. Zo thuis en nooit anders geweest.

Voor mij is dus het wezenlijke verschil het licht van de kennendheid toe te staan. Daarmee erken ik dat ik gewaarzijn ben en verlichting leef. Ik kan mij dan niet meer verschuilen, mij identificeren met een ‘ik’ die in de schaduw kan verwijlen. Ik herken het construct ‘ik’ onmiddellijk en dat betekent niet dat het weg moet. Ik herken het als een verschijning van gewaarzijn zelf. Deze verlichte blik is een totale ommekeer, ik herken het ik-construct met liefde, met een onvoorwaardelijke mildheid als bij een hulpsinterklaas. Als we die voorstellen aan onze kinderen is dat ook met een soort mildheid en een knipoog, want we weten dat het een spel is.
We willen ze nog niet belasten met de boodschap: Sinterklaas bestaat niet. Vaak een van de eerste boodschappen waarbij kinderen zich gaan afvragen: “wat bestaat er eigenlijk echt?”

Dit soort doorsnijdende zinnen zijn behulpzaam. Maar daar hoeven we niet op te wachten. Nu ik wéét, is verlichting niet iets wat mij moet toevallen. Nee! Het is een keuze! Sta toe! Is voor mij een directe uitnodiging om stil te vallen, alle reuring op zijn eigen plaatst te laten en gevoelsmatig enkele verdiepingen naar beneden te denderen waar ik samenval met wat ik ten diepste ben. Mijn aard toont zich als een rimpelloze weidsheid. Een spontaan manifesterende rijkdom verschijnt en hier verschijnt ook mijn verlichte vorm. Dit toestaan vraagt moed, het is huiveringwekkend en verrukkelijk tegelijkertijd.

De uitnodiging stoppen met leven hoor ik als: Oh ja, ik ben al gewaarzijn. Ik doorzie dan mijn identificatie met het ik-construct en de daarbij hardwerkende bouwvakker die constant dit construct creëert. En daarmee overigens mijn hele wereld.
Ik gun mijzelf het licht in mijn ogen. Als yogini is het stralende licht inherent naar alles, voorbij ik en de ander.

Als yogini rust ik zorgeloos vloeibaar voorbij vertrouwen,
adem ik liefde en mijn sambogakayakleed schittert lovejoy,
ben ik thuis terwijl ik vlieg zonder een spoor achter te laten,
dans ik muzisch minnend met mijn verschijningen,
speel ik met liefde alsof het niets is.

© Dorothea van der Sar, december 2021

2 Comments

  • Reply

    Marlies

    26 juni 2022

    Beste Dorothea,
    Wat een prachtige tekst van jou, met heldere voorbeelden en zingend van ‘al vrij’. Dank je wel.
    Hartelijke groet, Marlies

    • Reply

      dorothea

      22 augustus 2022

      Dank je wel Marlies! excuus dat ik zo laat reageer. Had het bericht niet eerder gezien.

Geef een reactie